بررسی سناریوهای مختلف تزریق گاز در مخازن کربناته ی ایران

تزریق گاز به مخازن نفتی از ضروری ترین عوامل در صیانت از ذخایر نفتی و یکی از راهبردهای تولید پایدار است. تزریق گاز کافی و به موقع، افزون بر بازیافت میلیاردها بشکه نفت به تله افتاده در مخزن، موجب حفظ جایگاه تولید کشورمان در اوپک شده و امکان ذخیره سازی مقادیر چشم گیری گاز برای نسل آینده را نیز فراهم خواهد کرد. در فرآیند تزریق گاز غنی اگر حداقل فشار امتزاجی کمتر از psi 4500 باشد از نظر اقتصادی استفاده از گاز مایع شده ارجحیت دارد. اگر عمق مخزن کم باشد یا سیال مخزن حاوی مقادیر کمی ترکیبات میانی باشد استفاده از گاز مایع شده مناسب به نظر می رسد. در طراحی یک فرآیند جابه جایی امتزاجی، نخستین اقدام، تعیین حداقل فشار امتزاج است. در نرم افزار pvti با تزریق گازهای مختلف به سیال مخزن مشاهده شد که وضعیت امتزاج پذیری دی اکسیدکربن تقریباً شبیه به اتان و وضعیت امتزاج پذیری نیتروژن نیز تقریباً مانند متان است. هرچه سیال تزریقی به سمت ترکیبات اتان حرکت کرده و از متان جدا شود، در نفت مخزن امتزاج پذیرتر خواهد بود. همچنین با محاسبات نرم افزار اکلیپس300 مشاهده شد که با تزریق دی اکسیدکربن امتزاجی نسبت به ترکیبات تزریقی غیرامتزاجی در بلندمدت، مخزن کارآیی بهتری خواهد داشت. اما از دیدگاه بازدهی عملکرد و همچنین از لحاظ اقتصادی، در کوتاه مدت (و تا حدودی میان مدت) تزریق متان غیرامتزاجی بهترین گزینه خواهد بود. در این سناریو نتایج عملکرد مخزن با تزریق  های مختلف در کوتاه مدت بسیار نزدیک به یکدیگر بود و نشان داد که با توجه به فراوانی منابع اتان در کشور، تزریق این گاز ارزان ترین روش خواهد بود.